เรื่องความชะล่าใจ

คืนนี้นอนไม่ค่อยจะหลับ(จริง ๆ หลับไปแล้วตอนหัวค่ำแต่มาตื่นอีกครั้งเมื่อต้องมาส่ง นา เวรดึก) หลังกลับมาจากอยู่เวรคลีนิคยานอก ซึ่งต้องอารมณ์เสียที่คนไข้เยอะ

แล้วโปรแกรมก็มีปัญหาอีก(เฮ้อ...อะไรกันชีวิตนี้) เอ้า...แล้วมันเกี่ยวกับหัวข้อตรงไหน เนี้ยยยยยยย...

เข้าเรื่องละกัน ได้ดูบอล confederation cup รอบรองชนะเลิศระหว่าง สเปน(แชมป์ยุโรป) กับ อเมริกา(แชมป์อเมริกา) ผลงานก่อนถึงรอบนี้ สเปนไม่เคยแพ้ใครเลย และมีสถิติชนะมา 35 นัด และเต็งแชมป์ครั้งนี้ด้วย ส่วนอเมริกานั้นเกือบตกรอบแรกด้วยผลงานไม่ดีนัก แต่ได้บราซิลที่ช่วยถล่มอิตาลีก็เลยได้อานิสงค์เข้ารอบ(แบบนี้เราเคยเห็นมาแล้วหลายรายการที่ ทีมที่เกือบตกรอบแรก แต่มาฟื้นอีกทีตอนเข้ารอบต่อมา)

ด้วยสภาพทีมและชื่อชั้น สงสัยทำให้สเปนชะล่าใจในการแข่งนัดนี้ละมั้ง ที่เราดูแล้วเหมือนกับว่าผู้เล่นเล่นได้ไม่ตามฟอร์ม เหมือนกับว่ามาแค่ 50% ของภาพจริงของนักเตะ จริง ๆ จะว่านักเตะก็ไม่ได้ ผู้จัดการทีมก็มีส่วนเหมือนกัน อย่าไปชะล่าใจ ไม่ว่าทีมนั้นจะมีชื่อชั้นอย่างไร เหมือนกับทีม Liverpool FC.(ทีมในดวงใจ) ชอบเป็นแบบนี้ประจำเวลาเจอทีมชื่อชั้นต่ำกว่า ก็เลยทำให้ได้ผลการแข่งขันที่แย่มาก ๆ แล้วยังดันมาโวยวายตอนปลายฤดูกาลอีกว่ามีผลการแข่งเสมอเยอะไป ก็เลยทำให้ไม่ได้แชมป์พรีเมียร์ที่รอมานาน 19 ปี แล้ว...

ตกลงผลการแข่งขันระหว่าง สเปน กับ อเมริกา คือ... ลองทาย ซิ.... สเปน 0 : 2 อเมริกา ...จบการวิจารณ์เซ็งจริง...

ผลตอบแทนของความอดทน

ในช่วงนี้เหตุการณ์ต่าง ๆ ใน 3 จว.ชต.(13 มิ.ย. 52) กำลังคุ อย่างรุนแรง มีทั้งระเบิด ยิงครู พระ คนที่กำลังละหมาดในมัสยิด
แต่เราก็ต้องใช้ชีวิตต่อไปตามปกติ...ทำไงได้เมื่อชะตาชีวิตต้องเกิดเป็นคนถิ่นนี้...
แต่มีเหตุการณ์อยากจะเล่าให้ฟัง...
คือว่า ปกติ ทุกเย็นวันศุกร์ เราจะพาลูกๆ 2 คนกลับไปรามัน เพื่อให้ได้เรียนตาดีกาในวันเสาร์-อาทิตย์ และวันนี้ก็เหมือนทุกวันศุกร์ที่ผ่านมาแต่วันนี้มีนาไปด้วย ตอนขากลับมายะลา รถเครื่องถูกตะปู ทำให้ยางแบน ที่หมู่บ้านบือแน ช่วงเวลา ก่อน มัฆริบ 5 นาที (18.30 น.) ก็เลยต้องรุนรถไปหาข้างหน้า ร้านแรกเขาปฏิเสธ ก็เลยรุนไปต่อ เพราะเราคงไปบังคับให้เขาทำคงไม่ได้ แต่มีชาวบ้านแถวนั้นช่วยพูดให้เราแล้วด้วยแต่ก็ไม่เป็นผล ไม่เป็นไรหรอก นี้คงเป็นความประสงค์ของอัลลอฮ์ ก็เลยรุนไปได้ประมาณ 50 เมตร ก็เจอร้านขายน้ำชา เขาเรียกให้เราจอดแล้วบอกว่าเดี๋ยวจะช่วยเรียกช่างมาทำให้ อัลฮัมดุลิลลาฮ เขาได้อนุเคราะห์ให้เราได้เข้าไปละหมาดมัฆริบ และได้อาหารแก่เรา 1 มือ้ และ น้ำดื่ม 1 แก้ว แก่เราทั้ง 2 คน โดยเขาได้บกว่ารู้จักเราเพราะเราทำงานที่ห้องยา (อัลฮัมดุลิลลาฮ สิ่งที่เราไม่ชอบมาตลอด...มันได้ช่วยชีวิตเราไว้แล้ว...แล้วเรายังจะเกลียดมันอีกไหม) ถ้านับจริง ๆ แล้วระยะทางจากที่เกิดเหตุจนถึงที่ซ่อมรถมันมีระยะทางอีกประมาณ 2-3 กม. และก็ไม่รู้ว่าเขาจะทำให้เราหรือเปล่า ... นี่กระมังที่อัลลอฮประสงค์ให้เราอยู่ในห้องยาต่อไป... เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมา ทำให้เรานึกถึงยานอกเลย... หวังว่าสักวันเราคงจะกลับไปอยู่ยานอกอีก...